Dag 7, 8 & 9: Isla de Ometepe

Na wederom een goede nacht ging de reis verder richting Isla de Ometepe, een eiland dat bestaat uit 2 vulkanen. We werden opgehaald door een taxi die ons naar het goede busstation bracht. Onderweg gaf hij ons nog allerlei tips om op Ometepe te doen. Toen we aankwamen bij het busstation reed onze bus net weg. Onze chauffeur maakte toeterend en zwaaiend echter duidelijk dat wij ook nog mee wilden, dus de bus stopte zodat ook wij nog mee konden.
Dit is sowieso erg gebruikelijk hier. Je kunt overal langs de weg opstappen. Sterker nog, er staat vrijwel de hele reis iemand naar de voorbijgangers te roepen wat de bestemming van de bus is in de hoop dat mensen nog mee willen.

Aangekomen in de haven van San Jorge gingen we een bootticket kopen. Dit kostte ons 1 euro per persoon. Onze gids in Managua had al gekscherend gezegd dat deze boot onze dood zou worden. Toen we de boot zagen snapten we direct waarom. We achtten de kans klein dat deze boot de overkant ging halen. Toen we in de volgepropte boot een plekje hadden gevonden op een houten kist kon de 1 uur durende overtocht beginnen. Al snel werd ons weinige vertrouwen in de boot nog verder verkleind. In de boot zat een gat in de reling, waardoor er telkens een flinke plas water onder ons door schoot.

Wonder boven wonder bereikten we na een uur toch het plaatsje Moyogalpa op Omatepe. We hadden vooraf al een hotel geboekt, een vierpersoonskamer voor 13 euro per nacht. Deze prijs was opgebouwd uit 4 euro voor de kamer en 9 euro toeristenbelasting voor 2 personen. Hoewel je voor deze prijs weinig verwacht is de kamer prima. Tot nu toe hebben we telkens schone kamers met prima bedden en genoeg ruimte in de kamers. Alleen een warme douche schijnt erg lastig te zijn.

Na onze spullen in het hotel gebracht te hebben zijn we het plaatsje gaan verkennen. Moyogalpa is een klein plaatsje aan de voet van de vulkaan Concepcion. Er is weinig te beleven op wat barretjes en hotels na. Overal kun je scooters huren, dus dat is wat we morgen gaan doen om de rest van het eiland te verkennen.

Uiteindelijk zijn we bij een gezellig barretje wat gaan drinken en hebben vervolgens bij de lokale pizzeria wat gegeten om vervolgens terug naar het hotel te gaan. Een relaxed dagje, met helaas ook een aantal buien en verder de hele dag bewolking. Hopelijk is het morgen beter.


Helaas, de weersvoorspellingen zagen er al niet best uit, maar die lijken voor het eerst te gaan kloppen. Het heeft de hele nacht keihard geregend en ook 's ochtends komt het nog met bakken uit de lucht. Als het iets lijkt op te klaren gaan we toch maar onze scooters ophalen en een ontbijtje scoren.

Na een prima ontbijtje gaan we op weg richting de waterval van San Ramon aan de andere kant van het eiland. Er is 1 main road op het eiland, dus we hebben besloten een rondje te rijden om zo zoveel mogelijk van het eiland te zien. Al snel blijkt dat het geen relaxed ritje zal worden. Het eerste stuk is verharde weg, maar na een minuut of tien houdt de verharde weg op en wordt de weg een zandpad met daarin keien die uitsteken. Los van het feit dat dit niet comfortabel rijdt, moeten we erg goed manoeuvreren en kunnen dus maar heel langzaam rijden.

Na ruim 1,5 uur stuiteren kwamen we, mede doordat het ons gelukt was om de main road kwijt te raken en aan een local in ons beste Spaans de weg moesten vragen, aan in het volgende plaatsje. Op Google Maps hadden we al gezien dat de erg vanaf hier beter zou moeten worden. Omdat er inmiddels weer een hevig buitje op ons neerkletterde besloten we eerst even wat te drinken in een barretje met slechts Spaans sprekend personeel en zonder menukaart. Toen ze ons 3 opties voorschotelde waar we niks van begrepen, hebben we er gewoon 1 gekozen in de hoop dat het lekker was. We kregen een multivitaminedrankje, waar zoals gebruikelijk een flinke schep suiker aan toegevoegd was.
Toen het weer wat droger werd zijn we weer op onze scooter gestapt en inderdaad konden we toen een heel stuk lekker doorrijden. Om de waterval te bereiken moesten we naar de andere vulkaan en al gauw werd de weg weer net zo slecht als het eerste stuk.
Onderweg kwamen we hele mooie uitzichten tegen, ondanks het zwaarbewolkte weer. Enkele malen zijn we hier gestopt om van het uitzicht te genieten en wat foto's te schieten.
Na weer ruim een uur stuiteren kwamen we aan de voet van de waterval. Om bij de waterval te komen moesten we nog 3 km omhoog lopen, wat ongeveer 3 kwartier zou moeten duren. We zijn erachter gekomen dat de kilometers in Nicaragua wat langer zijn dan bij ons in Nederland. Na eerst 2 kilometer te wandelen, moesten we het laatste stuk hiken, dus wat meer klimmen en klauteren. Na een uur waren we boven en de flinke wandeltocht was het meer dan waard geweest. De prachtige natuur en een hele mooie waterval hebben we zo goed mogelijk geprobeerd vast te leggen.
Nadat we ook weer ongeveer een uur naar beneden hadden gelopen kon de terugreis beginnen. Onderweg hebben we bij een klein restaurantje langs de weg een burrito gegeten als lunch (om 4 uur...). Nadat we terug waren op de main road zijn we langs de andere kant van de vulkaan terug gereden, omdat de weg daar wel goed was. Onderweg hebben we nog even de landingsbaan van Ometepe overgestoken, omdat de weg daar nou eenmaal dwars overheen liep.

Terug in Moyogalpa hebben we nog even gerelaxed op de hotelkamer wat gegeten en een tocht geboekt om de vulkaan Concepcion te beklimmen. Dit is een hike van in totaal 8 uur, maar daar draaien wij onze hand als fitte mannen niet voor om.


Voor onze beklimming van de vulkaan moesten we vroeg uit de veren, dus om 5 uur ging het wekkertje af. Het kwam met bakken uit de lucht en er was geen enkel teken dat dat ging veranderen. Na onze spullen bij elkaar gepakt te hebben en onze rugzakken apart gezet te hebben gingen we op zoek naar een ontbijtje. Ons was verteld dat er een tent om 6 uur open ging, dus we zouden daar om 6.20 uur opgepikt worden. Zoals gezegd ging deze toko om 6 uur open, maar een ontbijtje konden we pas om half 7 krijgen. Flinke domper, want we wilden natuurlijk wel wat eten omdat het vandaag afzien zou gaan worden. Ook alle winkeltjes waren nog dicht, dus we hadden een flink probleem: geen eten en nog geen liter water voor de hele dag.
Gelukkig kon iemand ons vertellen dat bij de pier wel een tentje open was. Daar aangekomen hebben we de halve tent leeg gekocht, de verkoopster wist niet wat ze meemaakte.
Wat droge broodjes en een slok water later werden we opgepikt en meegenomen naar het begin van de hike en kon de barre tocht beginnen. Het is tegenwoordig verplicht om deze tocht met een gids af te leggen omdat er in het verleden te vaak mensen verdwaald zijn en doodgegaan zijn. Goed om te weten!
Hoewel het nog altijd met bakken uit de lucht kwam liepen wij in onze korte broek en t-shirtje vrolijk achter de gids aan. We begonnen met 2 kilometer over een boerenweggetje om vervolgens aan het echte klimmen en klauteren te beginnen. We waren met een groep van 6, een man en een vrouw, 2 mannen van 27 uit Canada en wij. We gingen als een speer naar boven, maar voor de vrouw ging dit iets te snel. Om ons niet op te houden besloten de man en de vrouw om op hun eigen tempo met de Spaanstalige gids (die elke groep als het ware als bezemwagen bij zich had) naar boven te lopen en wij gingen samen met de Canadezen met de Engels sprekende gids verder. Langzaamaan ging Tijs zich steeds minder fit voelen en na 2 uur klimmen ging de stekker er definitief uit en kon Tijs voor de tweede keer van zijn ontbijt genieten. Niet erg smakelijk. Nick besloot direct dat wij niet verder zouden gaan en weer terug naar beneden gingen. Een heel wijs besluit, want in de spaghettibenen van Tijs zat totaal geen kracht meer.
Maar goed, wat je omhoog loopt moet je ook weer naar beneden en door de extreme regenval waren sommige delen van het pad erg glad geworden. Meerdere keren hebben we beide op de grond gelegen omdat we geen grip konden vinden. Gelukkig konden we hier elke keer hard om lachen en hebben we ons niet bezeerd.
Zonder gids hebben we zelfstandig de weg terug gevonden, wat op zich niet zo heel ingewikkeld was omdat er maar 1 pad naar beneden was. Beneden aangekomen werd er een taxi voor ons geregeld en werden we terug gebracht naar het hotel. Bij het hotel was onze kamer al schoongemaakt, maar voor 2 euro mochten we toch nog even douchen. Dit was wel nodig ook, want we zaten onder de modder door het uitglijden.

Na het douchen besloten we om toch maar door te gaan naar onze volgende bestemming,  ondanks dat Tijs zich nog steeds niet best voelde. Gelukkig ging de reis (zelfde boot als de heenreis en 40 minuten met de taxi) goed en had het hotel dat we vooraf al bekeken hadden nog een kamer vrij voor de komende 3 nachten.

Inmiddels ligt Tijs behoorlijk te zweten op z'n bed en is Nick San Juan del Sur aan het ontdekken. San Juan is een hotspot voor surfers, waar we de komende 3 dagen even lekker bij gaan komen. Als Tijs zich weer wat beter voelt gaan we kijken welke mogelijkheden er zijn om surflessen te nemen en anders gaan we gewoon lekker van het strand genieten.

Het volgende verslag zal waarschijnlijk komen als we richting Costa Rica gaan. Tot dan!